Diep in het bos leeft de nacht nog in dit ogenblik: de nacht en alles wat dit woord betekent, met het bewustzijn van jagen en gejaagd worden, liefde, zwerven, doelloze levensvreugde en strijd om het leven. Dat is het moment waarop er niet alleen in het bos maar ook in de duisternis van een mensenhart iets gebeurt. Want ook het hart heeft een nacht, met driften die even wild zijn als het jachtinstinct van een wolf of een mannetjeshert[i].

 

Op 5 juni 2022 verscheen in het nieuws een bericht over een Nederlandse jager die op de jacht in het zuiden van Duitsland zijn jachthelper (dit zal een vertaling zijn want in Nederland kom ik deze term niet tegen) aan zag voor een wild zwijn en schoot. De bewuste jachthelper was -zo wil het verhaal- die nacht in de pauze even in het gras gaan liggen om naar de sterren te kijken. Wilde zwijnen, of ‘varkens’, schiet je in het kader van schadebestrijding onder meer ’s-nachts, met hulp van een warmtebeeldcamera en dito richtkijker om juist de keilers van de baggen te kunnen onderscheiden. Dit is Duitsland toegestaan. Maar hoe -als een restlichtkijker of warmtebeeldkijker is gebruikt- het silhouet van de jachthelper voor een varken kon worden aangezien, is volstrekt onbegrijpelijk. Wat blijft is de grote mate van onzorgvuldigheid. Met ernstige gevolgen, want de jachthelper moest bijna een deel van zijn hand missen. Iets dat hem zijn hele leven herinnert aan deze fatale nacht.

 

Dit incident staat niet op zichzelf. Jaarlijks is er wel ergens in Europa een slachtoffer te betreuren. Vaak als gevolg van onzorgvuldig of onvoorzichtig handelen. Soms het gevolg van opzet; dan is sprake van moord of een poging daartoe. Maar vaker is er simpelweg sprake van onoplettendheid doordat er nog een patroon in de kamer zit die op enig moment af gaat; op het moment dat een jachthond het wapen omstoot terwijl dat -geladen en wel- tegen een boom is gezet, of op het moment dat men het (geladen) geweer in de auto zet, zoals de jonge bankier Rijkman Groenink is overkomen. Op 24 oktober 1987 schiet hij na een eendenjacht per abuis een schot hagel door zijn eigen rechterarm. De jager werd prooi en hij bloedt bijna dood[ii].

 

Dom, erg dom, want als er iets is dat tijdens de jachtopleiding ingehamerd wordt, is het wel veiligheid omgang wapen. Zeker als je met collega jagers het veld in gaat. Je laadt je wapen pas als je in het veld bent of op de hoogzit plaatsgenomen hebt. Je ontlaadt je kogelbuks voordat je van de hoogzit afgaat of op het moment dat de jacht afgeblazen wordt, je ontlaadt het hagelgeweer bij het einde van de drift en draagt het geweer ‘gebroken’ over de arm. Ook informeer je elkaar als je je plaats verlaat en spreek je samen af tot hoe laat je op je post blijft zitten. En na de afgesproken tijd wordt er niet meer geschoten. Punt. Dat is een kwestie van vertrouwen.

 

Dat er in een struikgewas wordt geschoten omdat daarin beweging wordt vastgesteld, zonder zich ervan te vergewissen wat er zich in dat struikgewas bevindt, is niet alleen onveilig maar ook niet weidelijk. Je schiet niet op het moment dat je het wild niet concreet kunt aanspreken. Dat sommige jagers dat toch doen, met soms dodelijke gevolgen, betekent dat ze hun jachtakte niet waardig zijn en hen het dragen van een wapen ontzegd moeten worden.

 

Want de gevolgen zijn niet mis. Een dergelijke vergissing kan leiden tot een gevangenisstraf van 3 jaar (Duitsland) tot 8 jaar (Nederland) of een hoge geldboete. Maar voor het slachtoffer spelen er hele andere problemen. Sommigen krijgen ‘levenslang’ doordat zij ernstige schade hebben geleden of op zijn minst een trauma. Want niet iedereen heeft het geluk dat Greg LeMond in 1987 had. Hij werd per ongeluk door zijn zwager aangezien voor een kalkoen en raakte ernstig gewond. Hij werd in kritieke toestand in het ziekenhuis opgenomen maar overleefde het na ingrijpende operaties. Zij het, dat zeker 25 loodkorrels nog in zijn lichaam rondzwerven, wellicht in zijn derrière denk ik dan, maar één korrel kan al een risico zijn[iii]. Desondanks wist hij daarna twee keer de Tour de France te winnen.

 

Iedere jager is voor zijn schot verantwoordelijk en dus aansprakelijk. Mocht u willen weten hoe het zit met betrekking tot het letselschade-aspect, lees dan de blog van mijn kantoorgenoot mr. Ed Hendriks via de volgende link: https://www.lrletselschade.nl/jachtongeval-bh-redt-het-leven-van-een-vrouw/

 

 

Wieco Liebrand

 

[i][i] Sándor Marai, Gloed, uitg. wereldbibliotheek, pag. 96, 33^e druk april 2008.

[ii] Jeroen Smit, De Prooi, Blinde trots breekt ABN Amro, 2008.

[iii] Vice-president Dick Cheney schoot in februari 2006 per ongeluk zijn jachtvriend neer, een loodkorrel was in het hart beland en veroorzaakte een lichte hartaanval. De man wist het te overleven.